Jak kłaść płytki podłogowe - prace glazurnicze w praktyce

Nieodpowiednia dbałość o przygotowanie powierzchni pod płytki podłogowe należy do najczęstszych błędów popełnianych przez glazurników, dlatego w pierwszej kolejności powinno się usunąć kurz i inne zabrudzenia. W drugiej kolejności trzeba zadbać o przyczepność nawierzchni tzn. usunąć stare warstwy, aż do momentu, kiedy nie jesteśmy w stanie jej zarysować ostrym narzędziem.

Powierzchnię pod płytki podłogowe trzeba również odpowiednio zagruntować, aby zabezpieczyć ją przed wilgocią. Dobrze położona emulsja gruntująca zagwarantuje przyczepność kleju i zapewni podłożu dobrą chłonność. Dla wyboru właściwej emulsji gruntującej istotny jest rodzaj kładzionych płytek podłogowych, ponieważ inną emulsję stosujemy do gresu, a inną do płytek ceramicznych.

Sposoby na układanie płytek podłogowych (terakota lub gres)

Można wyróżnić kilka sposobów na układanie płytek podłogowych, do których należą:

• układ prosty – najpopularniejszy i najprostszy sposób układania płytek. Nieistotny jest rozmiar płytek W układzie prostym fugi pomiędzy płytkami podłogowym tworzą krzyże.
  Wadą tego układu może być konieczność docinania płytek, jeśli pomieszczenie nie posiada narożników mających kąty proste. W takim przypadku należy kupić płytki z ok. 10% - owym zapasem.

• układ mijankowy – nazywany układem „na zrąb” i jest podobny do ułożenia paneli podłogowych. Płytki są przesunięte względem siebie. Jeśli przesunięcie wynosi pół płytki, to taki układ nazywamy układem w cegiełkę (ciosowym). Polecany do pomieszczeń, w których chcemy mieć płytki przypominające klepki parkietowe.

• układ ukośny (karo) – popularny ze względu na niską pracochłonność tego sposobu układania płytek podłogowych. Można go stosować w pomieszczeniach o różnym kształcie, zwłaszcza nieregularnym. Do tego układy polecane są płytki o wymiarach 60x60 cm, mogą być układane symetrycznie i niesymetrycznie. Główną zaletą tego układu płytek jest optyczne powiększanie wnętrza. Układanie w karo wymaga zakupu płytek z 15% - owym zapasem.

• układ modularny - korzysta się z płytek, które mają różne rozmiary i tworzą kompletny moduł (wzór). Optymalne rozwiązanie to takie, kiedy największy kafel jest wielokrotnością mniejszych, dlatego zaleca się stosowanie kafli z jednej serii, wówczas producent zaleca też wielkość fugi.

• układ mieszany – powstaje, kiedy łączymy płytki mniejsze z większymi (minimum dwa różne formaty). W takim ułożeniu wyglądają na przesunięte w obie strony.

• układ jodełkowy - kojarzony z tradycyjnymi drewniany parkietami. Takie płytki zazwyczaj imitują panele lub są to dowolne prostokątne płytki, ale o mniejszym rozmiarze. 

Jak nie kłaść płytek podłogowych – najczęstsze błędy

1. Niedokładnie przygotowane podłoże
   
   Do najczęstszych błędów popełnianych przez glazurników należy niestaranne przygotowanie podłoża pod płytki, które powinno być na tyle dokładnie oczyszczone (z kurzu, tłuszczu, wapna, starego kleju), aby nie zmniejszać przyczepności świeżej zaprawy klejowej. Równie istotne jest też to, by na podłożu uzupełnić potencjalne ubytki. Po oczyszczeniu powinniśmy zagruntować przygotowywane podłoże, co dodatkowo zwiększy przyczepność kleju.

2. Złe proporcje zaprawy klejowej
   
   Kolejna bolączka glazurników to robienie zaprawy "na oko". Należy bezwzględnie przygotowywać mieszankę zgodnie z instrukcją dołączoną do zaprawy, ponieważ zbyt rozwodniona mieszanka wydłuży jej czas wiązania i zmniejszy przyczepność. Warto też pamiętać o prawidłowym i starannym jej wymieszaniu, zanim rozpoczniemy jej używanie.

3. Niewłaściwie nakładanie zaprawy klejowej
   
   Przy klejeniu płytek zaleca się stosowanie metody kombinowanej, czyli klej nakładamy zarówno na podłoże jak i na spód płytki tak, aby po dociśnięciu płytki wyszedł on jej bokami. Zapobiega to pozostawieniu pustej przestrzeni pod płytką, a tym samym dostawaniu się wody i późniejszym pęknięciom. Odradzamy też moczenie płytek przed klejeniem, ponieważ aktualnie oferowane zaprawy klejowe są przygotowane w sposób gwarantujący właściwą przyczepność i elastyczność (w czasach PRL moczyło się płytki, aby doprowadzić do prawidłowego połączenia płytki z cementem).

4. Błędne rozplanowanie płytek
   
   Układanie płytek podłogowych należy do czynności precyzyjnych, dlatego zanim rozpoczniemy ich przyklejanie, powinniśmy rozplanować ich ułożenie i wszystko dokładnie wymierzyć. W ten sposób wyeliminujemy straty materiału oraz zapewnimy odpowiednią estetykę ułożenia płytek. Płytki wymagające przycięcia planujemy w miejscach najmniej widocznych. Przy planowaniu niezbędna będzie poziomica, miara zwijana/taśma miernicza lub dalmierz laserowy.

5. Niestaranne fugowanie
   
   Podstawowa zasada przy wszelkiego rodzaju precyzyjnych pracach to nie śpieszyć się, dlatego zanim rozpoczniemy fugowanie, powinniśmy poczekać aż klej dokładnie wyschnie (zazwyczaj trwa to 12 godzin, chociaż są też kleje szybkowiążące, których czas schnięcia wynosi 3 godziny). Aby uniknąć pojawienia się przebarwień na fugach, zaleca się rozpoczęcie fugowania/spoinowania po 2-3 dniach od momentu przyklejenia płytek.

6. Nieprawidłowa dylatacja
   
   Dylatacja to szczelina celowo utworzona w konstrukcji budynku lub innej budowli, aby przenosić obciążenia, odkształcenia i przesunięcia. Szczeliny dylatacyjne znajdują się między ścianą a podłogą, na połączeniach podłoży utworzonych z różnych materiałów, co równoważy pracę posadzki. Niewłaściwa dylatacja lub jej brak może spowodować pękanie płytek lub ich odspajaniem.